சோலைக்கிளி கவிதைகள்

நான் தயிர்போடுவதும் பூவால்தான்

காற்றே உன்னில் நான் ஏறி ஓர் இடத்திற்கு
விஜயம் செய்ய வேண்டுமென
விரும்புகிறாய்

போகும் வழியெல்லாம் பூப்பறித்து நான் தருவேன்
முகர
என்று நினைக்கின்றாய்

சரிதான்
மழை இல்லாத ஒரு கோடை இதுவாக
இருந்தாலும் என்னால்
பூக்கள் கொய்ய முடியும்
பூவாலே உழுது பூக்களையே விதைத்து
பூக்களையே அறுக்கும் மானிடன் நான்
பூக்கள்தாம் எனது கத்தி
கட்டில்
கண்ணாடி
கூதலுக்குப் போர்த்தும் ஆடையென்று
எல்லாமாய்
பூப் பேனையையும் வைத்திருக்கும் ஒருவன்

என் தலைமுடியே பூப்பனதான்
நான் தயிர் போடுவதும் பூவால்தான்

என் வீட்டுப் பூனைக்குட்டி
பேண்டு மூடுவதும் பூவை
பூவை
பூவை
விளக்காக வைத்துத்தான்
பாட்டும் எழுதுகிறேன்

பூ நிறைந்த ஒருவன்
எனக்குள் பூங்குருவி கத்துது

ஆனபடியால்
நீ நினைப்பதொன்றும் தவறில்லை
எனக்கு முன்னாலே
ஒரு குட்டிக் குதிரையைப் போல் துள்ளும்
தென்றலே
என் கண்ணுக்கு நேராக வந்து
கதவைத் திறக்கும் வாகனமே

என் மனைவி ஒருத்தியும் இருக்கின்றாள்
ஒரு மயிர் என்றாலும் என் மண்டையிலே முளைத்தது
அவளும் ஒரு பச்சைப் பூ

அது வேண்டாமா உனக்கு

அவள் மிளகு என்றால் நான் காய்ந்த கொச்சிக்காய்1
சேர்ந்து இடித்தால்தான் சுவைக்கும்

இந்த இடிகலவை சள்ளல் மீனு2க்குள் தூவி
ஆக்கிக் குலுக்கினால்தான் மணக்கும்

கொச்சிக்காய் இடிக்கத் தெரியாத குளிர்காற்றே
எங்கே விஜயம்
விருப்பம்தான்
என் மிளகையும் கூப்பிடு
உன்னோடு வந்தால் ஊர்ப் பலத்தை ஆய்ந்து
பழுக்கவைத்துச் சாப்பிடலாம்
ஒவ்வொரு மாம்பழம் ஒவ்வொரு ஊரும்
கனியவைத்தால்

o

1 கொச்சிக்காய் - மிளகாய்
2 சள்ளல்மீன் - ஒரு மீன் இனம்

நான் வேறுஎங்கோ இருக்கின்றேன்

காகம் ஏன் குரைக்கிறது
நான் கட்டிலில் படுப்பதை ஜன்னலால் கண்டு
எலும்புத் துண்டென்று நினைத்ததா

இது நாயின் தம்பியா
அரசியல்வாதிகளின் புதல்வனா

இதன் நாட்டில் தேர்தலா
இது நிற்கும் எனது பாக்குமரம்
பிரச்சார மேடையா

தண்ணீர் குடித்துக் குடித்துக் குரைக்கிறது

காதுகள் இரண்டையும் பொத்தியபடி
ஜன்னலை நன்றாகத் திறக்கிறேன்

காதுதான் இப்போது மக்களுக்குப் பாரமான
ஓர் உறுப்பு
இந்தக் காதுக்குள் நெருப்பை காய்ச்சி ஊற்றுகின்ற
திரு நாட்டில்
மழைக்கும் வாய்
மயிலாடி மழை வந்த காலங்கள் கருகி
குரங்கின் வாலில்தான் தீப்பந்தம்
ஊர் ஒளிர

இந்தக் காகத்தின் வாயிலும் தேன் என்று
நினைக்கின்ற குழந்தைகள்
முளைக்கின்ற உலகத்தில்

நான் வேறு எங்கோ இருக்கின்றேன்
இந்த
சமகால உலகத்தில்
வரவே மறுத்தவனாய்
எனக்குள்ளே நானொரு பெட்டிசெய்து
அதற்குள்ளே ஒளித்தவனாய்
நான் போகும் இடத்திற்கான பாதைகளை அமைத்து
அதற்கான வாகனமாய் ஞானத்தூக்கங்களை மாற்றி

என்னை உரித்து
உரிமட்டை எறிந்து
பால் தேங்காய் உருளுகையில் படுக்கையிலே
இந்தத் தொல்லை
என்னைத் தீட்டுவது

இருளைப் பிரிக்கிறவன் மகன்

இருட்டுது
என் மகன் எங்கே
என் இருதயத்தைச் சுமந்த சில்வண்டு
போன இடம் தெரியுமா
மாலை வகுப்பிற்கு போய்வந்து நீ வைத்த
தேநீரைப் பருகிவிட்டு
யாரோ ஒருவனின் பெயரைக் கொறித்தபடி ஓடியவன்
என்னைப்போல்
வேறெங்கோ ஒளித்திருந்து
இருளைப் பிரிக்கிறானா
கும்மிருட்டுள்
வெளிச்சம் தேடுகின்ற ஒருவனின் புதல்வன்
வயது ஏழரை
சின்ன வகுப்பில் படிக்கிறவன்

மதியம் போல்
அவன் செய்துவைத்திருக்கும் கடதாசித் தோணி
அவன் மேசையைக் கடலாக்கி
நிற்கிறது
புத்தகக் கல்லில் பாய்ந்ததா

ஓடாத அந்த
காகிதக் கப்பல்போல்
வழியைப் பார்த்தபடி நானும்

வழி என்பது இவனது வருகையை
எதிர்பார்க்கும் எனக்கு
மனம் முழுக்க ஆணி அடிக்கின்ற
தச்சுத் தொழிற்சாலை
தச்சன் கவலை

இதோ கும்மிருட்டுக்குள் புரண்டபடி வருகின்றான்
நிலவுதான் இவனைக் கழுகி எடுக்கவேண்டும்

வீட்டுக்குள் வந்தவனைத் தேடி
தாயான நீ
அலைகின்றாய்
நிலவும் அலைகிறது
அலைச்சலில்தான் அணையாத தீபங்கள் ஒளிர்கின்றதோ

இந்த வாழ்க்கை புரிபவனும் அலைகின்றான்
காலக்;கிரமத்தில் மெல்லமெல்ல ஜொலிக்கின்றான்
பிறகு
அவனுக்குப் பின்னால் உலகம் சுழல்கிறது