கவிதைகள் சுதீர் செந்தில்

அந்தரங்க ஆடைகளைக் களவாடியவன்

இரவு
ஒளி உமிழும் நிலத்தில் இருந்து
வெளியேறிக்கொண்டிருந்தது

பூனையின் கால்களோடு திரிந்தவன்
உன் அடர்ந்த காட்டில்
பெருகும் வாசனையில்
வேர்களைத் தேடி நிலம் அலைகையில்
நெருப்புக் கோழி ஒன்று துரத்த
அது
நீ விரித்த மாய வனத்தில்
தலை புதைத்து வீழ்ந்தது

பின்
ஒரு குறியாய் நிமிர்ந்து
உன்னுள் நுழைகையில்
இதழ்கள் பருகி ருசித்தாய்

ஆந்தைகள் அலரும் கனவில்
விரிந்த ரகசியத் தடங்களின் வழிபற்றி
உன் உயிரை உறிஞ்சத் துடிக்கும்
அட்டைப்புழுக்கள் சூழ்ந்திருக்க
உன்னுள் உயிர்த்து
உன்னுள் மரிப்பவன்

மரணமும்
உயிர்ப்பும் இல்லாத பெருநகரின்
சந்தடி மிக்க வணிக வளாகத்தில்
உன் அந்தரங்க ஆடைகளைக்
களவாடிச் சென்றவனை
குரல்வளை கடித்து
உயிர் தின்றபொழுது

நீ
நீலவானமாய் விரிய
பொழிந்த மழையில்
மயக்கம் கலைந்தவன்

வானத்திற்கு அப்பால்
நீ வெண்மேகமாய்
மறைந்துகொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான்.